mount mulanje, nchalo, nsanje, queens hospital

Bweno swera!! (goeiemiddag / -avond)

Eindelijk heb ik weer eens tijd en kans om te mailen. Ben heel erg veel weggeweest, weer allemaal leuke dingen gezien en gedaan.

Vorig weekend hebben we (Roos en Suzanne, 2 studenten uit Amsterdam en ik) de Mount Mulanje beklommen, een berg van 3001 m. Vrijdagmiddag zijn we eerst met een minibusje naar Limbe gegaan, toen over in een minibusje naar Mulanje en toen vanaf dat dorpje met een Mathola (pick-up) naar de voet van de berg. De Mathola wordt helemaal volgeladen met mensen en tassen of doeken vol etenswaren (cassave, suikerriet), dekens, fietsen en weet ik veel wat nog meer en elke keer als je denkt nu zit ie vol dan komt er nog wel weer wat bij. Je zit dus heeeelemaal niet lekker op t randje van de pick up met je voeten tussen alle spullen en benen gepropt, maar t is wel weer een hele ervaring. Op de foto is de Mathola pas 1/4 vol van wat ie uiteindelijk was.

Eenmaal bij de berg hebben we gezwommen in "de pools" , mooi!! en nog even wat gedronken 's avonds bij een engelse jongen die voor de missie werkte. 's Ochtends om half 7 vertrokken naar boven, wat een klim! We hadden wel een gids bij ons, Francis, dat is wel nodig. Lekker gedronken uit alle stroompjes en na 4 uur al boven :). Daar hebben we onze lunch gegeten in een hut en daarna zijn we gaan zwemmen in een bergriviertje, koud!!

's Avonds in het donker onze pasta gekookt op een houtvuurtje en een gezellige avond gehad met de gids, de bewaker van de hut en zijn zoontjes.

De volgende ochtend aan de afdaling begonnen, dat was dus echt 3 uur steil (zwarte piste zeg maar ;)) naar beneden!! Na 2 uur wilden m'n quadriceps echt niet meer, maar ja, ik moest wel. Via de tea estates naar beneden gegaan, heel erg mooi. En toen weer terug naar Blantyre.
's Avonds pannenkoeken!! Haha, even NL hier in Malawi.

Maandag met Dr. Jiskoot en Suzanne vertrokken voor een 3 daagse trip naar het zuidelijkste puntje van Malawi. Eerst naar Nchalo en daarna door naar Nsanje. Weer bijzondere dingen gezien in de district ziekenhuisjes. Nog wat bizars meegemaakt, voor de medici: we waren bezig een vrouw van 26 jaar met een enorme littekenbreuk
(na een keizersnee) te opereren onder spinaal anaesthesie (ruggenprik), toen ze opeens heel onrustig werd en begon te braken. Toen heeft de anaesthesie clinical officer (CO) haar maar pethidine en diazepam gegeven (pijnstilling en slaapmiddel) om verder te kunnen opereren (moet wel want iemand die braakt duwt gewoon de darmen eruit..). Ik stond niet steriel en op n gegeven moment zag ik de anaesthesist CO het apparaat voor de zuurstof aanzetten om haar te beademen, dus ik ging er ff bijstaan. Hier hadden ze wel een saturatiemeter en die stond wel eng laag op 70%. Meteen daarna stopte de meter ermee en gaf ie geen pols meer aan. Meestal zit die vingerknijper dan gewoon niet goed en de CO bleef ook rustig zitten, dus ik dacht dat t allemaal gewoon goed ging. Op n gegeven moment probeerde ik die knijper maar eens goed te doen en toen voelde ik dat haar handen wel erg koud waren. Ik op zoek naar een pols... niet te voelen. Dus ik zeg dat tegen die CO van de anaesthesie, maar die bleef maar wat lachen. Ik in de hals voelen, geen output... Toen begon ik dus te schreeuwen tegen die CO dat t toch echt foute boel was en toen begon ie opeens ook zenuwachtig te worden en tegen jiskoot te roepen dat we moesten starten met reanimeren. Jiskoot helemaal verbaasd natuurlijk, maar die begon wel meteen met hartmassage. Ik beademen zodat de anaesthesie CO z'n handen vrij had om adrenaline op te trekken (ik had m toegeroepen dat ie dat moest geven, kwam niet echt zelf in m op). Na een paar minuten voelde ik weer n zwakke pols. Maar even later stopte die er weer mee, weer reanimeren. Gelukkig ging t wel goed en kon de operatie afgemaakt worden (zie foto). Maar die vrouw heeft waarschijnlijk minuten lang zonder zuurstof gezeten, waardoor hersenschade is opgetreden. De volgende ochtend is ze overleden. Er zijn verschillende mogelijkheden: of de anaesthesie gebruikt voor de ruggenprik is naar boven gegaan ipv naar beneden of ze heeft een overdosis diazepam/pethidine gehad. Tsja, dat zijn dingen die hier toch gebeuren, al schijnt dit de 1e keer te zijn geweest. Maar wel triest dat een jonge vrouw komt te overlijden tijdens een operatie die eigenlijk niet eens zo belangrijk is.

Gelukkig gaat het over het algemeen wel allemaal goed en zijn de clinical officers wel goed getraind in dit soort dingen.

We hebben 2 nachten doorgebracht in een hele mooie lodge op de estates van de grote sugar company aan de Shire river, waar we letterlijk naast de hippo's en de krokodillen zaten. We konden ze zelfs vanuit ons bed horen.

Vrijdag ben ik met Suzanne naar het Queens Hospital, het academisch ziekenhuis hier in Blantyre gegaan om voor de interns, de studenten en de chirurgen een korte presentatie te geven met foto's van gevallen die we in de district ziekenhuisjes hebben gezien. We hebben geprobeerd de presentatie een beetje interactief te doen, maar dat is in deze cultuur niet makkelijk. Zelfs al weten ze het goed, ze blijven allemaal zwijgzaam toekijken. Dan maar aanwijzen. En gelukkig zaten er ook wat Nederlandse chirurgen bij die wel hun mond opendoen.
Daarna meegelopen met de visite langs ongeveer 60 (!!) patienten. Gangreneuze (afstervende) vingers gezien, een enorme toeter op het oog van ongeveer 3x de omvang van het hoofd als gevolg van een Burkitt lymfoom, de nodige littekenbreuken, fistels, stinkende geinfecteerde wonden vol met vliegen en veel veel kakkerlakken. Ik dacht dat het academisch ziekenhuis wat beter zou zijn, maar je kan hier veel beter in een district ziekenhuis liggen! Geen enkele arts kent de patienten, er zijn maar 2(!) verschillende antibiotica (genta en erytromycine), de handschoenen zijn meestal op, er kunnen geen geplande operaties gedaan worden ivm te weinig anaesthesie en het is er behoorlijk vies.

Vrijdagmiddag zijn Suzanne en Roos naar het wildpark Liwonde vertrokken, maar ik had besloten om eens een keer thuis te blijven en een beetje te relaxen. Ik ben echt de hele tijd op pad, doordeweeks en in het weekend, dus ik was eraan toe om eens niks te doen.

Vrijdagavond hebben we, dat zijn Akpongo (Nederlandse student uit Leiden die de volgende dag wegging), Charles en Paul (de zonen van de eigenaar van de lodge, Paul gaat t overnemen), wat vrienden van hen en ik lekker gebraaid. Was heel erg gezellig en voor ons doen laat, 12 uur, haha, gaan slapen. Zaterdagochtend Akpongo uitgezwaaid en daarna heb ik wat boodschappen gedaan, maar dat is hier echt een hele onderneming. Ik ben helemaal naar de Shoprite gegaan, daarvoor moet ik mezelf eerst in zo'n minibusje proppen. De supermarkt is vrij luxe, dus dat is wel eens fijn, kan ik eindelijk een stukje chocola kopen, ijs en een wijntje voor een diner dat we organiseren voor Jiskoot a.s. dinsdag voor zijn verjaardag. Maar je staat sowieso een half uur in de rij (alles gaat zoooooooo traag), dus t ijs is al aan t smelten. Vervolgens weten ze niet de prijs van een fles wijn en dan wordt er gewoon 5 min niks gedaan. Vervolgens worden de andere klanten toch wat boos, dus rekent ze de rest alvast maar af. Ik had daar dus al voor betaald, maar ja, toen ging ze verder met de volgende klant en ik had die fles wijn nog steeds niet. Toen ik ernaar vroeg negeerde de cassiere me dus gewoon. Ik had t toen dus ff helemaal gehad met die mentaliteit hier. Kom ik speciaal naar de Shoprite om dit soort dingen te kopen, sta je uuuuuren in de rij en dan heb je nog niet datgene wat je wilt... Maar goed, even later kan ik er wel weer om lachen.
De rest van t weekend DVD gekeken met Charles en aan t zwembad gelegen, heeeeerlijk :). Het wordt hier zo langzamerhand lente en de temperaturen lopen nu toch wel op naar zo'n 32 graden overdag.

Wat me enorm verbaast is dat Malawi zo'n ontzettend arm land is. Blantyre is zo'n beetje de enige grote stad en eigenlijk kan je dat al nauwelijks een stad noemen. Zo zijn er bijvoorbeeld maar 2 kledingzaken, de rest koopt men op de marktjes. Bijna iedereen woont op het platteland in kleine kleihutjes met rieten dakjes en zit daar zonder electriciteit. Water wordt door de vrouwen (mannen werken hier bijna niet, die zie je altijd relaxen voor hun hut, de vrouwen doen al t sjouwwerk... mmm... sterke geslacht he) uit een van de vele waterpompen gehaald en op het hoofd in grote emmers teruggedragen naar het dorp. Er worden wat geiten, kippen en koeien gehouden en soms wat cassave of mais (luxeprodukt) verbouwd. Helaas is de oogst mislukt door de droogte, dus zijn er nu al enorme voedseltekorten, terwijl dat normaal pas in januari begint..
De Malawianen die ik tegenkom in Blantyre in de internetcafe's en de mensen die de lodge runnen zijn de rijksten van de rijksten en die hebben dan ook meteen luxe auto's, grote huizen en andere mooie spullen. Er zit niet zoveel tussen de rijken en de armen, helaas. Maar ik geloof niet dat de armen ongelukkig zijn, ze kennen niet anders.
Ik vind t wel bijzonder dat ik door het bezoeken van die ziekenhuisjes ook tussen die arme mensen kom. En ze zijn allemaal zo aardig en vriendelijk. Ze zouden hun weekloon opgeven om ons een goede lunch te geven. Natuurlijk accepteren we dat niet, maar soms ontkomen we er niet aan.

Nou, dit verhaal was wel weer lang genoeg, sorry!!
Ik zet er nog ff een ander berichtje op met wat belangrijke mededelingen.
Doeg!!