Namibie
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
02 Maart 2005 | Zuid-Afrika, Pretoria
Hey koukleumers!!
We horen net dat jullie in de sneeuw zitten en dat de Elfstedenkoorts alweer voorzichtig uitbreekt en daar zit ik dan in 30 graden...
Ik ben alweer een week terug uit Namibie (waar t soms 45 was), maar ik had echt even tijd nodig om bij te komen. Wat was dat onwijs mooi!!!! Het was maar 5,5 dag dat we weg waren, maar het leek echt alsof we weken weg zijn geweest. We vertrokken vrijdagmiddag (natuurlijk veel later dan gepland) met 2 auto's met Matt, Brandon (2 Amerikanen), Willemijn en Olivia, een vriendin van Willemijn, Tim en ik met 3 tenten en een hele lading boodschappen naar de grens. Na zo'n 7 uur rijden zijn we gestopt vlak voor de grens bij de Orange River om daar te overnachten op een gezellige camp site. Maar eerst natuurlijk de warme en ondiepe Orange River overgezwommen om even illegaal in Namibie voet aan land te zetten :). De volgende ochtend op tijd vertrokken de Fish River Canyon, een heel groot, verlaten gebergte. Nadat we de Canyon hadden volgegooid met stenen (echt mooi, als je een kleine steen naar beneden gooit, ontstaat er een kleine lawine en hoor je 10 minuten lang alleen maar gekletter van stenen) en nog even een dood paard langs de weg hebben gezien, nou ja... eerder geroken, zijn we teruggegaan naar de camping. Daar was een "hot spring" waar we allemaal in wilden duiken, maar Brandon kwam er net op tijd achter dat 65 graden toch echt te warm is en dat je er dan als n gerookte paling uitkomt. Dus, dan maar 's nachts naar het grote zwembad. De volgende dag hebben we een heel lang stuk gereden door alleen maar steppe naar Sesriem, waar we na zonsondergang pas aankwamen en eigenlijk niet meer naar binnen mochten. Gelukkig helpt een vrolijke glimlach nog steeds goed. In het donker onze tentjes opgezet in de woestijn en wanhopig geprobeerd de vossen weg te houden van ons eten, wat helaas niet gelukt is, 1 is er vandoor gegaan met een Checkerstas, alleen weten we nog steeds niet wat daar in heeft gezeten... Een gemsbok heeft 's nachts Willemijn en Olivia nog de schrik van hun leven gegeven, toen t grote beest opeens op hun weg van de wc's naar de tenten stond. De volgende ochtend na zo'n 2 uur slaap om 4 uur 's ochtends op om in het donker naar de zandduinen te rijden. Nog voor zonsopgang begonnen we aan de loodzware klim van Dune 45, een van de grotere zandduinen, vanaf waar we de zonsopgang hebben gezien. Die zandduinen zijn echt ongelooflijk mooi, ik zou zeggen, kijk maar naar de foto's. Daarna vertrokken Matt en Brandon voor hun lange reis terug naar Kaapstad in 1 dag en wij zijn doorgereden tussen de sand dunes naar Sossusvlei, waar we naar de Dead Valley zijn gelopen. Dat was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien. Jaren geleden tijdens een overstroming is daar een meertje ontstaan en toen groeiden er ook bomen. Maar dat water is natuurlijk snel opgedroogd en nu staan er alleen dooie bomen. Veel te laat zijn we in de auto gestapt om door de woestijn via allemaal dirt roads (zandwegen) naar de snelweg in het zuiden te komen. We zaten nog in de stress over de benzine, aangezien het laatste pompstation geen benzine meer had en de volgende nog erg ver weg was. Toen we die uiteindelijk hadden bereikt met onze laatste litertjes bleek die gesloten te zijn... Na voorzichtig iets verder gereden te zijn naar een verlaten huisje hadden we iemand gevonden die onze tank kon vullen en die ons ook de weg kon wijzen (tsja... tis makkelijk verdwalen in de woestijn). t Was net donker geworden en we passeerden na uren rijden weer n boerderijtje toen een man naar buiten kwam en riep dat we een "flat tyre" hadden en hij rende weer naar binnen. We vertrouwden die man niet genoeg om daar te overnachten, dus besloten we met onze zaklampen in het donker met als enige geluid in de woestijn het gepiep van grote windmolens naast de boerderij de band te verwisselen (met onze enige reserveband). Alle bagage eruit en daarna alle bagage er weer in zien te proppen. We zaten nu met z'n 4en in de auto en t was toch elke keer weer een overwinning als alles er net aan in bleek te passen. We reden door en door en zagen helemaal niets behalve kale vlaktes en in de verte wat zandduinen en af en toe lichtten er oogjes op langs de weg, maar geen idee wat dat zou kunnen zijn... Heel spooky allemaal. De weg was zo slecht dat we niet echt opschoten en we wisten ook dat als we pech zouden krijgen, of weer een lekke band, we kans hadden dat er 3 dagen niemand langs zou komen. En onze telefoons hadden natuurlijk geen bereik daar. Dus elke keer weer die twijfel: doorrijden naar de bewoonde wereld wat nog zo'n 4uur zou duren (t was al 10 uur s avonds) of gewoon hier maar tentje neerzetten en in t licht pas weer verder. Toch maar doorgereden tot we om 12 uur een bordje zagen met camp site! En dat midden in de woestijn! In het donker was het bijna onmogelijk om de ingang van het enorm lange hek te vinden, maar uiteindelijk toch op het terrein terechtgekomen, wat eigenlijk ook weer alleen maar zand was. We konden geen campingbeheerder vinden, er stond niemand anders op de camping en uit de enige kraan kwam geen water. Maakte ook niks uit, tentjes op in het licht van de koplampen van onze auto en slapen!! De volgende ochtend werden we wakker en realiseerden we ons dat we echt in the middle of nowhere stonden, middenin de woestijn, zoooo mooi wakker worden. Er bleek toch nog iemand te wonen en die kon voor ons het water aansluiten en onze band wel even plakken.
Toen op weg naar de snelweg, waar we na zo'n 1,5 uur aankwamen en toen via nog meer dirt roads langs de andere kant van de Fish River Canyon, langs de Orange River naar de grens. En toen kwamen we weer aan bij de camping waar we de 1e nacht ook geslapen (nou ja..., onze tentjes in ieder geval) hadden. Eerst t einde van de trip gevierd en de volgende ochtend geraft op de orange river. En daarna weer terug naar Kaapstad, waar iedereen ons opwachtte bij de braai. Een supergave trip!!
Zie de foto's :)
We horen net dat jullie in de sneeuw zitten en dat de Elfstedenkoorts alweer voorzichtig uitbreekt en daar zit ik dan in 30 graden...
Ik ben alweer een week terug uit Namibie (waar t soms 45 was), maar ik had echt even tijd nodig om bij te komen. Wat was dat onwijs mooi!!!! Het was maar 5,5 dag dat we weg waren, maar het leek echt alsof we weken weg zijn geweest. We vertrokken vrijdagmiddag (natuurlijk veel later dan gepland) met 2 auto's met Matt, Brandon (2 Amerikanen), Willemijn en Olivia, een vriendin van Willemijn, Tim en ik met 3 tenten en een hele lading boodschappen naar de grens. Na zo'n 7 uur rijden zijn we gestopt vlak voor de grens bij de Orange River om daar te overnachten op een gezellige camp site. Maar eerst natuurlijk de warme en ondiepe Orange River overgezwommen om even illegaal in Namibie voet aan land te zetten :). De volgende ochtend op tijd vertrokken de Fish River Canyon, een heel groot, verlaten gebergte. Nadat we de Canyon hadden volgegooid met stenen (echt mooi, als je een kleine steen naar beneden gooit, ontstaat er een kleine lawine en hoor je 10 minuten lang alleen maar gekletter van stenen) en nog even een dood paard langs de weg hebben gezien, nou ja... eerder geroken, zijn we teruggegaan naar de camping. Daar was een "hot spring" waar we allemaal in wilden duiken, maar Brandon kwam er net op tijd achter dat 65 graden toch echt te warm is en dat je er dan als n gerookte paling uitkomt. Dus, dan maar 's nachts naar het grote zwembad. De volgende dag hebben we een heel lang stuk gereden door alleen maar steppe naar Sesriem, waar we na zonsondergang pas aankwamen en eigenlijk niet meer naar binnen mochten. Gelukkig helpt een vrolijke glimlach nog steeds goed. In het donker onze tentjes opgezet in de woestijn en wanhopig geprobeerd de vossen weg te houden van ons eten, wat helaas niet gelukt is, 1 is er vandoor gegaan met een Checkerstas, alleen weten we nog steeds niet wat daar in heeft gezeten... Een gemsbok heeft 's nachts Willemijn en Olivia nog de schrik van hun leven gegeven, toen t grote beest opeens op hun weg van de wc's naar de tenten stond. De volgende ochtend na zo'n 2 uur slaap om 4 uur 's ochtends op om in het donker naar de zandduinen te rijden. Nog voor zonsopgang begonnen we aan de loodzware klim van Dune 45, een van de grotere zandduinen, vanaf waar we de zonsopgang hebben gezien. Die zandduinen zijn echt ongelooflijk mooi, ik zou zeggen, kijk maar naar de foto's. Daarna vertrokken Matt en Brandon voor hun lange reis terug naar Kaapstad in 1 dag en wij zijn doorgereden tussen de sand dunes naar Sossusvlei, waar we naar de Dead Valley zijn gelopen. Dat was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien. Jaren geleden tijdens een overstroming is daar een meertje ontstaan en toen groeiden er ook bomen. Maar dat water is natuurlijk snel opgedroogd en nu staan er alleen dooie bomen. Veel te laat zijn we in de auto gestapt om door de woestijn via allemaal dirt roads (zandwegen) naar de snelweg in het zuiden te komen. We zaten nog in de stress over de benzine, aangezien het laatste pompstation geen benzine meer had en de volgende nog erg ver weg was. Toen we die uiteindelijk hadden bereikt met onze laatste litertjes bleek die gesloten te zijn... Na voorzichtig iets verder gereden te zijn naar een verlaten huisje hadden we iemand gevonden die onze tank kon vullen en die ons ook de weg kon wijzen (tsja... tis makkelijk verdwalen in de woestijn). t Was net donker geworden en we passeerden na uren rijden weer n boerderijtje toen een man naar buiten kwam en riep dat we een "flat tyre" hadden en hij rende weer naar binnen. We vertrouwden die man niet genoeg om daar te overnachten, dus besloten we met onze zaklampen in het donker met als enige geluid in de woestijn het gepiep van grote windmolens naast de boerderij de band te verwisselen (met onze enige reserveband). Alle bagage eruit en daarna alle bagage er weer in zien te proppen. We zaten nu met z'n 4en in de auto en t was toch elke keer weer een overwinning als alles er net aan in bleek te passen. We reden door en door en zagen helemaal niets behalve kale vlaktes en in de verte wat zandduinen en af en toe lichtten er oogjes op langs de weg, maar geen idee wat dat zou kunnen zijn... Heel spooky allemaal. De weg was zo slecht dat we niet echt opschoten en we wisten ook dat als we pech zouden krijgen, of weer een lekke band, we kans hadden dat er 3 dagen niemand langs zou komen. En onze telefoons hadden natuurlijk geen bereik daar. Dus elke keer weer die twijfel: doorrijden naar de bewoonde wereld wat nog zo'n 4uur zou duren (t was al 10 uur s avonds) of gewoon hier maar tentje neerzetten en in t licht pas weer verder. Toch maar doorgereden tot we om 12 uur een bordje zagen met camp site! En dat midden in de woestijn! In het donker was het bijna onmogelijk om de ingang van het enorm lange hek te vinden, maar uiteindelijk toch op het terrein terechtgekomen, wat eigenlijk ook weer alleen maar zand was. We konden geen campingbeheerder vinden, er stond niemand anders op de camping en uit de enige kraan kwam geen water. Maakte ook niks uit, tentjes op in het licht van de koplampen van onze auto en slapen!! De volgende ochtend werden we wakker en realiseerden we ons dat we echt in the middle of nowhere stonden, middenin de woestijn, zoooo mooi wakker worden. Er bleek toch nog iemand te wonen en die kon voor ons het water aansluiten en onze band wel even plakken.
Toen op weg naar de snelweg, waar we na zo'n 1,5 uur aankwamen en toen via nog meer dirt roads langs de andere kant van de Fish River Canyon, langs de Orange River naar de grens. En toen kwamen we weer aan bij de camping waar we de 1e nacht ook geslapen (nou ja..., onze tentjes in ieder geval) hadden. Eerst t einde van de trip gevierd en de volgende ochtend geraft op de orange river. En daarna weer terug naar Kaapstad, waar iedereen ons opwachtte bij de braai. Een supergave trip!!
Zie de foto's :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
