Afscheid van Malawi

Ik ben inmiddels alweer 4 dagen terug uit Malawi. Op het vliegveld in Lilongwe in Malawi heb ik nog een stukje geschreven. Helaas kon ik die niet tijdens mijn verdere vliegreis op de site zetten, aangezien ze het vliegveld in Nairobi aan t verbouwen waren en ik alleen maar in de gang op de grond kon wachten tot mijn volgende vlucht ging.
Na terugkomst in Nederland was ik druk bezig met alle indrukken te verwerken en te genieten van een paar daagjes samen met Mark. Nu Mark aan t werk is heb ik tijd om wat andere dingen te regelen. Zoals het updaten van m'n site. Hier dus t stukje van m'n terugreis.

Afscheid van Malawi

Ik schrijf dit bericht terwijl ik op de luchthaven van Lilongwe zit te wachten op de vertraagde vlucht naar Nairobi. Gelukkig heb ik heeeel veel uur overstaptijd in Nairobi, dus niets aan de hand. Maar het maakt mijn vertrek niet makkelijker. Er gaan allemaal emoties door me heen. Blijdschap om weer terug te gaan naar m’n vent, m’n moeder, alle vrienden en ons mooie huis in de sneeuw en ja, ik kijk er naar uit om naar de kou te gaan.
Aan de andere kant verdriet omdat er weer een periode is afgesloten. Een periode waar ik heel lang over heb gedroomd, naar heb toegeleefd en ook gewerkt. En een hele intensieve periode hier in Malawi met hele mooie, maar ook nare momenten en frustraties. Op dit moment zie ik nog heel duidelijk alle frustraties, maar gelukkig zijn er ook heel veel mooie dingen. Heel langzaam beginnen deze mooie dingen de frustraties te verdringen. Ik denk dat ik in NL nog veel terug zal denken aan een hele mooie bijzondere periode in Malawi.

Ik heb heel veel geleerd. Over mijzelf op sociaal gebied, over mijzelf op professioneel gebied en op medisch inhoudelijk gebied. Ik heb dingen gezien en gedaan die de meeste artsen in NL nooit gezien hebben. Dat is ook wel heel bijzonder.
Ook over ontwikkelingswerk heb ik geleerd. Hoe lastig t eigenlijk is om goed ontwikkelingswerk te doen. Ik laat in ieder geval een mooie bibliotheek achter, bruikbare protocollen en als ik mijn collega’s op mijn afscheidsfeestje moet geloven, ook een voorbeeldrol voor velen in hun werk.

Ik zit hier op t vliegveld met een zware hoofdpijn. Waarschijnlijk gaat er toch meer spanning door mijn lijf dan ik wil toegeven.

De laatste weken heb ik kei- en keihard gewerkt. Ik wilde alle protocollen waar ik aan begonnen was afhebben, alle trainingen afronden en tussendoor ook nog wat sectio’s gedaan hebben en patiënten gezien op de afdeling. Oef… dat was wel rennen! ’s Ochtends telkens om 5 uur al wakker van de stress en dan maar gelijk aan t werk, tot vaak ’s avonds 11 uur. Tussendoor nog heel veel sociale activiteiten: gezellig eten met collega’s en andere VSO-ers. Erg leuk, maar druk! Verklaart die hoofdpijn dus wel een beetje.

Goed eindgesprek gehad met VSO en met dr. Khan, de DMO van ons ziekenhuis. Was ervan overtuigd dat dr. Khan niet zou opdagen, maar altijd als je t niet verwacht, dan gaat t opeens wel goed. Hij had mij en andere VSO-ers in t ziekenhuis keer op keer laten zitten, dus ik had er geen goed gevoel over. Maar toch, na een uitgebreid voorgesprek alleen met hem, vervolgens ruim 1,5 uur met hem en VSO mijn hele placement besproken: achievements, successen, uitdagingen en advies voor mijn opvolger. Dr. Khan kwam zelf ook met een paar goede ideeen. Dat ging dus boven verwachting goed.

Nog flink ingepakt die dagen erna (eigenlijk vooral veel weggegeven) en opgeruimd. Op vrijdag een groot afscheidsfeest gegeven. Was eigenlijk niet zo groot verwacht, maar er kwamen zoveel mensen opdagen. Erg mooi om te zien. Ik had wat Hollandse pot gekookt: pannenkoeken gebakken en macaroni en nasi gemaakt. Misschien niet allemaal typisch Hollands, maar zeker niet Malawiaans. Was een beetje bang dat de Malawianen zouden gaan zeuren dat er geen nsima was (wat de Malawiaan niet kent dat vreet ie niet..), maar er werd flink geproefd en gekeurd en zelfs gesmuld. Was erg leuk. En daarna barstte het feest los. Flink gedanst en natuurlijk veel biertjes.
Dr. Khan kwam laat en erg dronken aanzetten. Maar hij heeft vervolgens wel een ontroerende speech gegeven, recht uit zijn hart. Misschien was t niet altijd precies zoals het hoort, maar het was gemeend. Hij noemde mij een voorbeeld voor iedereen, iemand die niet boven het ziekenhuispersoneel stond, maar die samenwerkte in een team. Iemand die niet haar eigen ideeën opdrong aan de rest, maar die samen met de staff met ideeën kwam en die uitwerkte. Hij zei dat ik zo ontzettend veel had bereikt in een beperkte periode. En dat hij zijn werk niet had kunnen doen zonder mij. En verder nog wat dingen die niemand kon verstaan… :)

Daarna ging Mr. Bitoni, de anesthesist clinical officer nog speechen. Deze man heeft tijdens mijn placement diepe indruk op mij gemaakt. Een van de weinigen die ontzettend begaan is met de patiënten, hart heeft voor zijn ziekenhuis en mij en Ashtin enorm heeft geholpen. En hij vertelde ons ooit dat de ministry of health hem betaald alsof hij nog een leerling clinical officer is (puur om geld te besparen), belachelijk he?! Hij gaf ook een prachtige speech. Hij zag mij als de drijvende kracht van het ziekenhuis. Als ik er was dan liepen de dingen zoals ze zouden moeten (was ik t niet helemaal mee eens, haha). En hij en velen zouden mij herinneren als een groot voorbeeld. Ook zei hij dat ik anders ben geweest dan mijn voorganger VSO-ers. In t begin was hij wat sceptisch, weer zo’n VSO-dokter. Maar ik was anders zei hij. Ik luisterde en keek goed naar de mensen die in het ziekenhuis werkten. Vervolgens bedacht ik niet zelf wat er anders moest, maar liet de hospital staff vertellen wat ze anders wilden, wat kon verbeteren. En dat was een groot verschil. Met als gevolg dat wat ik gedaan heb ook veel meer effect heeft gehad.
Wow, daar was ik natuurlijk wel een beetje stil van.

Daarna kwam Ashtin nog met allemaal kaarten en brieven waarin alle collega’s (clinicians en nurses) nog stukjes voor mij hadden geschreven. Zooo gaaf!! En Ashtin heeft nog een mooie film gemonteerd over de opening van de bibliotheek. Een heel bijzonder kado.
De clinicians hadden wat mooie kado’s voor me: houtsnijwerk (kaart van malawi), een oerlelijke schildering en een pen met pennenhouder van hout. Verder traditional wear in mooie kleuren gekregen. Dus, wie weet verschijn ik binnenkort op een feestje in traditionele Malawiaanse outfit.

Om 10 uur was t bier op en de DJ moe en zijn we naar een van onze stamkroegen in Ntcheu gegaan: de Everest. Daar ging t feest door. De DJ riep mij een paar keer op de vloer omdat er toch echt goed afscheid genomen moest worden van Dr. Marieke en van de Everest kreeg ik 10 biertjes. Uiteindelijk om 1 uur naar huis gegaan en heerlijk geslapen.

Zaterdag een laatste keer met Naomi en Jane naar Thobola gegaan. Dat gaat goed!! Plafond zit op t schooltje en ze zijn nu aan t pleisteren.
Rustig avondje met Ashtin en zijn vrouw die nu ook naar Malawi is gekomen om hier te werken. Genoten van de laatste resten kaas, worst, cashewnoten en wijn. Zondag rustig naar Lilongwe gereden en hier in Lilongwe nog flink wat regeldingetjes gedaan.
Zo moest ik een police clearance certificate hebben (kostte een vol uur, al mijn vingerafdrukken zijn genomen) en van t consulaat een verklaring van ongehuwdheid (tsja, anders zou ik in de toekomst nog eens problemen kunnen krijgen als ik trouwplannen heb). Maar alles is gelukt, auto is overgedragen en laatste geld aan mooie souvenirs uitgegeven.

Nu zit ik dus al uren in Lilongwe op t vliegveld, maar heb ik alle tijd om afscheid te nemen van dit mooie land dat mijn hart gestolen heeft. Malawi, the warm heart of Africa, en dat is helemaal waar. Ik hoop hier zeker nog eens terug te komen. Tionana! Een droom is uitgekomen. Dank je wel Malawi, voor het mogelijk maken hiervan. Maar nu eerst ga ik genieten van mijn thuiskomst en ik hoop jullie allemaal snel te zien.

Ik wil iedereen nog even heel erg bedanken voor al jullie steun in de vorm van lieve berichtjes, emailtjes, smsjes, kaartjes en pakketjes. Het heeft mij erg geholpen.

Veel liefs,

Udokotala Marieke