Bijna van de weg afgespoeld en ratjes in mijn la

T Regenseizoen is weer langzaam zijn intrek aan t nemen hier in Malawi. Maandenlang geen druppel gezien. En sinds eind oktober liepen de temperaturen flink op tot wel 38 graden , heet!! Maar sinds vorige week begonnen de kleine buitjes die af en toe naar beneden kwamen steeds heftiger en langer te worden.

Vorig weekend hadden we een meidenweekend aan t meer. Een aantal VSO mannen was met een mannenweekend begonnen met veel poker en bier drinken en wij vonden natuurlijk dat wij dan niet zielig thuis moesten blijven zitten, maar ons eigen meidenweekend organiseren. Cape Maclear, ons favoriete plekje, was al bezet door de mannen. Dus zijn we naar een voor mij nieuwe plek aan t meer gegaan: Monkey Bay.
Op vrijdagmiddag erheen gereden. Mooie nieuwe lodge aan een relaxte baai. 16 Meiden en 3 mannelijke gasten die daar toevallig waren (of zouden ze van ons meidenweekend gehoord hebben en speciaal daarvoor gekomen zijn ?). Erg leuk, veel gedanst, boottochtje, veel zoete witte wijn en natuurlijk gezwommen. Erg gezellig.

Op zondag gingen de meesten naar huis, maar ik ging met Liora, de huidige Nederlandse co-assistent die in Ntcheu meeloopt, nog een dagje naar Cape Maclear om daar even afscheid te nemen. Heerlijk was dat. Iedereen nog even gezien, geslapen bij Mgoza Lodge, waar ik altijd in een mooi huisje overnacht en nog lekker op m’n luchtbedje gedobberd en genoten van de zon. De mannen waren net die ochtend vertrokken, dus daar hadden we geen last van.

Nou had ik al de hele tijd een voorgevoel dat er misschien iets engs zou gebeuren tijdens deze trip. De verschrikkelijke 17 km lange dirt road naar Cape Mac zit meestal vol verrassingen, maar die weg ging prima (al deed ik er heen en terug een uur over). Liora en ik zaten gloeiend van de zon op ons gezicht in de auto en hadden al 3 uur achter de rug, nog maar een uurtje te gaan en we waren weer thuis. En toen brak de hemel open. Opeens pikzwarte wolken en een enorme hoosbui. Kon niets meer zien zelfs met de ruitenwissers op de hoogste stand. Dan maar aan de kant van de weg stoppen. Alarmlichten aan om achterop komende auto’s die ook wilden stoppen te waarschuwen. Natuurlijk doemde er opeens een grote vrachtwagen vlak achter mij op, die wilde stoppen en mij nog niet gezien had (je kon echt niet meer dan 1,5 m vooruit zien..). Gelukkig wist ie nog op tijd te remmen. Oef, ook dat was goed gegaan.

Na een minuut of 20 nam de regen af en besloten we door te rijden. Overal lagen afgewaaide taken en takken en zelfs complete boomstammen. We reden de bui weer een beetje in, dus ik minderde al vaart. En opeens zagen we voor ons een enorme modderstroom met volle kracht over de weg spuiten. En dan met zoveel kracht dat de straal ongeveer 2m boven de weg begon en vol geweld op de weg landde. De naastgelegen zandgronden waren veranderd in grote rivieren en stroomden snel de weg over. Ik keek achteruit en zag opeens dat de weg daar ook aan t veranderen was in een rivier. Keren kon niet meer, want ik zag door t water echt niet meer waar de rand van de weg was. In z’n achteruit dan maar en hopen dat we niet ondertussen van de weg spoelden. Over allerlei debris van takken en kleine boomstammen die ik niet kon zien door t water teruggekropen. En gelukkig ging dat goed. Op een gegeven moment kon ik keren en hebben we t hoger opgezocht. De regen kwam hier nog steeds met bakken uit de hemel. Toen bedenken wat we konden doen. Terug werd lastig, want de eerstvolgende plek waar we konden overnachten was Monkey Bay op 3 uur rijden. Tussendoor zitten wel dorpjes, maar dat houdt in dat je op een rieten mat op de moddergrond moet slapen en dat zagen we niet zo zitten. Bovendien was mijn tank bijna leeg en kon ik niet meer dan 2 uur rijden. En over anderhalf uur zou t al donker worden. Dan wil je in Malawi ook echt niet op de weg zitten. Stress!! Nou ja, we konden altijd nog in de auto slapen. De lucht klaarde langzaam op. Dus besloten we nog maar een poging te wagen. Dus weer richting de overstroming. Nog een paar keer gestopt, omdat we echt de bui weer inreden, en toen kwamen we bij de bewuste plek. T Water was inderdaad gezakt, maar overal lag puin: boomstronken, modder en grote takken. Nou ja, ik had een 4x4, dus daar kwam ik wel overheen. Maar verderop stroomde t water toch weer over de weg heen. Andere auto’s reden er voorzichtig overheen. De auto voor mij ook, dus ik er achteraan. Opeens leek er een stuk van de weg af te breken onder water, want er ontstond een enorme draaikolk vlak naast ons. HELP!! Op goed geluk gaten weten te vermijden (al had ik echt geen idee waar de weg precies was, laat staan waar de gaten zaten) en weer een droog stuk weten te bereiken. Maar een paar meter verderop was er weer zo’n stuk. Elke keer hielden we ons hart vast: visioenen van onze Pajero meegesleurd door de kolkende stroom schoten telkens door ons hoofd. Maar elke keer kwamen we aan de overkant, aangemoedigd door Malawianen die dat schouwspel van de 2 Mzungu vrouwen wel heel interessant vonden. Ik moet zeggen die aanmoedigingen hielpen wel, al weet ik ook wel dat je Malawianen echt niet moet vertrouwen. Regelmatig zie je omgekantelde vrachtwagens langs de weg omdat de bestuurder dacht dat ie hier wel in de berm kon parkeren, maar de berm liep dan toch wat steiler af dan verwacht. Of inhaalacties die toch verkeerd ingeschat waren en fataal afliepen. Dus vertrouwen op dergelijke inzichten deed ik liever niet. Maar t ging goed!!

We slaakten een zucht van verlichting toen we al die modderstromen gepasseerd waren. Wow, dit was goed gegaan…

De auto is inmiddels verkocht en als ik naar Lilongwe ga, naar t vliegveld, breng ik de auto naar de nieuwe eigenaars. Verdere ritjes doe ik dus maar niet, je weet maar nooit wat er gebeurt, dat risico wil ik niet nemen.


Dan een ander verhaal.

Zoals elke ochtend ging ik na de overdracht naar mijn kantoor met Ashtin (de collega VSO arts) en nu ook Liora (de co-assistent) om onze tassen neer te zetten en even bij te kletsen. Ik besloot om wat flyers op te hangen voor een van de trainingen die ik die week zou geven. Ik deed de la van m’n bureau open op zoek naar punaises. Ik reageerde wat geërgerd, want er lag een grote vuilniszak in die la. En die had ik er zeker niet ingelegd. Er komen wel vaker mensen mijn kantoor in vanuit de OK, want die deur zit niet op slot. En er staat een telefoon op mijn kamer, dus die wordt door hen gebruikt (wat ik prima vind). Er is enorm tekort aan dit soort ruimtes, dus vind ik het echt niet erg als mensen mijn kantoor gebruiken als ik er niet ben. Maar ze moeten geen dingen gaan jatten (laatst was er een mooie plastic tas weggehaald en die zijn schaars hier, maar de redelijk waardevolle inhoud was netjes teruggelegd) of dingen neerleggen. Dus ik trok die vuilniszak uit m’n la, boos uitroepend wie er nou weer in m’n kantoor was geweest. En toen hoorde ik plots hoge piepjes. Zie ik een aantal roze drolletjes in die la bewegen… Pasgeboren beestjes, maar wat zijn t??? Ik tilde de vuilniszak van de grond op en daar lag er nog een. Die had ik met een zwaai de la uitgezwiept toen ik die vuilniszak eruit haalde.

Mijn eerste reactie als dierenvriend, was dat ik die beestjes moest redden. Sommigen waren al een beetje koud (zeker die ene op de grond), dus nam ik t bakje van de punaises en deed ze snel allemaal daarin, bij elkaar, zodat ze elkaar warm hielden. Een attendant van de OK kwam op onze uitroepen van “wat is dit???” “hoe komt dit in mijn la??” af. En toen hij de beestjes zag zei hij: “oh, dat zijn ratjes. De moeder zal wel in de la gekropen zijn toen ze een nestje zocht…”. Nou zijn muizen en ratten hier in Malawi een delicatesse. Dus werd er al snel geopperd om ze lekker op te smikkelen. Ik kan me nog enigszins voorstellen dat een volwassen muis lekker vlees heeft (al snap ik echt niet hoe je kan genieten van de vacht, de kop, de poten en de staart, want ja, alles wordt opgegeten na t roosteren), maar pasgeboren, naakte, roze ratjes???

Een van de clinical officers kwam ook langs. En hij bevestigde dat t ratjes waren en ook hij zei zoiets van “lekker om op te eten”. Tsja, daar ging m’n 1e reactie van beestjes redden.. Ook hij was ervan overtuigd dat de ratjes niet in m’n la waren gestopt, maar dat moeder rat daar was bevallen. Ja… maar hoe kwam dan die grote vuilniszak in mijn la? En die la was echt dicht!
Opeens rende moederrat door m’n kantoor vanachter de kast vandaan. Mooi beest, maar best groot. Snel de deur naar de OK dicht gedaan, want daar wil je m toch liever niet. Via de andere deur glipte moeders de gang in na nog even naar de baby’tjes te hebben gezocht. In de gang moesten de Malawiaanse patiënten lachen om ons gegil vanwege die rat (denk niet dat ik ratten eng vind, maar t blijft bizar als die opeens tussen je benen door de gang op rent) en toen we vervolgens langskwamen met een bakje met pasgeboren ratjes was de hilariteit helemaal groot.

Ik heb de beestjes maar aan een van de guards van t ziekenhuis gegeven. Tsja, redden heeft toch geen zin. En we hebben al een rattenplaag. Ik heb gezegd dat ik niet wilde weten wat hij met ze ging doen… Waarschijnlijk lekker geroosterd en opgegeten.

Nog steeds heb ik er grote vraagtekens bij of moederrat daadwerkelijk in die gesloten la is gekropen met die vuilniszak om te bevallen. Of wilde iemand de mzungu dokter pesten: eens kijken wat ze hiervan vindt? Of (en deze verklaring geloof ik t meest) wist de laag opgeleide schoonmaker even niet wat ie moest doen toen die een nest ratjes in t kantoor van de mzungu dokter vond en schrok toen wij eraan kwamen: “wat zal die dokter wel niet van mij denken? En ik kan geen Engels dus dan denkt ze dat ik ze hier naartoe heb gebracht??” Dan maar snel in de la…
Ik hoop maar dat t geen pesterij was en ik ga uit van t goed van de mens. Maar t blijft een gek verhaal.

Dat waren weer wat belevenissen hier in Malawi.

Liefs, Marieke