4e week in Malawi

Monile!! Mwauka uli mose?

De officiele begroeting in Chitumbuka, de taal hier in t noorden van Malawi.

Jullie hebben lang niets van mij gehoord. Internet is hier bijna onmogelijk, haha! Het lijkt wel of t mij echt niet gegund is om eens rustig uitgebreid te mailen. Een “simpele” en goedkope oplossing is om via m’n mobiele telefoon te internetten, soort van inbelverbinding via m’n simkaart. Het heeft me heel wat tijd gekost voordat ik t juiste kabeltje had om mijn telefoon met m’n laptop te verbinden te vinden. Sony ericsson is een lastig merk hier, ze hebben liever Nokia. “Sorry, we don’t have.. try there… en dat lukte pas na veel dagen. Vervolgens was het nog een enorme uitdaging om mijn lokale simkaart verbonden te krijgen met t internet. Je moet je voorstellen dat ik telkens vrij moet nemen om Mzuzu in te gaan (“going into town”) met een minibusje, naar de telefoonwinkel. Daar sta ik dan nog een kwartier in de rij. Vervolgens gaan ze kijken naar m’n telefoon, proberen ze wat en zeggen ze dat ik over een paar dagen moet terugkomen. Zooo frustrerend!! Gister was t me dan eindelijk gelukt. Ik kan nu met m’n sony ericsson telefoon op internet. Alleen daar heb ik niks aan, die telefoon is daar niet geschikt voor, kan ik net 2 woorden van n email lezen. Maar dacht ik, ik kan nu m’n laptop op m’n telefoon aansluiten en dan internetten. Fout gedacht natuurlijk!! T Is niet voor niks Afrika, haha! Hele avond geprobeerd, maar ondanks dat m’n laptop verbinding maakt met de telefoon lijkt internet niet te lukken. Heb ook te weinig verstand van computers.

Vandaag besloten om dan maar een dongle aan te schaffen. Heb je in NL ook, zo’n USBding waarmee je bv via KPN kan internetten. Kost me een lokaal halve maandsalaris, maar ja, ik moet toch wat. Dus vandaag naar 2 verschillende providers (gelukkig hebben we een lange lunchpauze hier): “Sorry, today we have problems with the network, come back tomorrow..” Grrr !!!

De enige mogelijkheid om af en toe te internetten is door met een van de clinical officers hier in t ziekenhuis mee te gaan naar de administrator van t ziekenhuis. Die maakt dan officieel plaats voor mij achter zijn computer (waar hij overigens meestal spelletjes aan t spelen is) en dan kan ik gebruik maken van het supertrage netwerk van t ziekenhuis. Je kan je voorstellen dat dat ook niet helemaal optimaal is.

Goed, genoeg geklaag, dit is Afrika en t hoort erbij.

Voor de rest vind ik het hier helemaal geweldig. Malawi is zo’n leuk land!! Iedereen begroet je vrolijk en ze vinden t geweldig als ik ze in t Chitumbuka weet te begroeten. Ben al erg goed geworden in conversaties met heel veel “aaaahhh.., ooohhhh.., eeeeehhhh en iesh!”, klanken die hier veel gebruikt worden en duizend keer meer zeggen dan woorden, echt grappig.

Ik ben nu een paar dagen bezig op de maternity (verloskunde) in Mzuzu Central Hospital, een groot, soort van academisch ziekenhuis in Noord-Malawi. Gelukkig heb ik een clinical officer, Arnold, gevonden, die t heel leuk vindt om mij van alles uit te leggen en te vertellen. Clinical officers zijn een soort HBO nurse practitioners die in de praktijk heel veel geleerd hebben en als ze een aantal jaar ervaring hebben, zelfs meer kunnen dan ik. Nu loop ik mee met Arnold. Heel enthousiast en nu ruim 3 jaar werkervaring hier in Mzuzu. Hij kan bv ook allerlei operaties.
De midwives (verloskundigen) doen hier in principe bijna alles aan bevallingen en ze zijn echt supergoed! Alle bevallingen, maar ook vacuumextracties (in NL doet alleen de arts die), stuitbevallingen, tweelingbevallingen, enz. Ik vertel ze continu dat ze mij moeten roepen voor stuitbevallingen en tweelingen, maar dat zijn ze echt niet gewend, dus dat is lastig.
De keizersnedes / sectio’s laten ze aan de clinical officers over. Ik heb er eentje geassisteerd en vervolgens 2 zelf gedaan. De clinical officer vond dat ik t vanaf nu wel alleen kan. Ik ben sowieso in NL uitgebreid hiervoor opgeleid, dus dat is op zich ook geen probleem. Maar t blijft een eng idee dat er opeens geen supervisie meer nodig is.

Er is ook een leerling clinical officer die opgeleid wordt door Arnold. En t blijft me soms verbazen hoe snel zij moeten leren. Vandaag heb ik hem geassisteerd bij een bilateral tuba ligation (sterilisatie van de vrouw) terwijl hij geïnstrueerd werd door Arnold. Die jongen heeft echt nauwelijks een mes vastgehouden en kan nog helemaal geen chirurgische knopen leggen, maar toch stond hij daar te opereren. Ik heb m natuurlijk wel geholpen en de ingreep is simpel, maar t blijft verrassend. Dan heb ik gelukkig een veel degelijkere opleiding gehad. Maar ja, iemand moet t doen hier. In de district ziekenhuizen is er meestal niemand anders om t te doen, dus moeten de clinical officers t wel heel snel leren.

De gynaecoloog komt eigenlijk nooit op de verloskunde, tenzij de clinical officers er niet meer uitkomen.

Dan de patiënten, ook een verhaal apart. De afdelingen liggen ’s ochtends behoorlijk vol: bedden, maar ook matrassen op de grond. Die matrassen worden langzaam aan opgeruimd, de patiënten wachten dan buiten. Overal zie je dames met dikke buiken. Als we ze moeten beoordelen zijn er geen gordijntjes om de bedden heen, alles gaat gewoon open en bloot. En niemand vindt dat een probleem. Ook mensen met een miskraam liggen tussen de zwangeren of tussen de vrouwen met een pasgeborene. In NL wordt dat allemaal apart gehouden. Hier wordt een miskraam ook veel meer als iets wat nou eenmaal regelmatig gebeurt gezien, geen probleem, gewoon na een half jaar weer proberen. Gelukkig wordt ze wel geadviseerd om een half jaar aan family planning te doen (pil, condooms, implantaten met hormonen), anders zijn ze een maand later weer zwanger.

Als een patient geopereerd moet worden, dan lopen ze (als ze kunnen lopen natuurlijk) met alleen een doek om naar de OK met de infuuszak in hun hand. Daar moeten ze op t OKbed kruipen en krijgen ze bv een ruggeprik van de anesthesie clinical officer. Vervolgens moet ik ze gaan poetsen, terwijl ze dus nog helemaal bij zijn. Dat voelt vreemd! In NL zijn ze dan echt wel al onder zeil meestal.
De BTL’s vandaag gebeurden zelfs met alleen wat morfine vooraf en dan onder lokale verdoving. Maar op zich kan dat ook prima. Na de operatie konden ze gewoon opstaan en weer weglopen. Geen nare complicaties van narcose. Na een ruggeprik moeten wij ze natuurlijk overtillen. Ja, in NL hebben we mooie dingen om ze over te schuiven, maar hier is t gewoon tillen. Gelukkig zijn de meeste patiënten vrij licht.

Nog voordat de tafel volledig is ontdaan van t bloed, komt de volgende patient alweer binnenlopen met een doek om en infuus in de hand. Geen reactie van afschuw te zien in hun ogen als ze al het bloed zien. Natuurlijk wordt t wel opgeruimd en schoongemaakt. Steriliteit is niet zo goed als bij ons, maar ze doen echt hun best voor zover mogelijk.

Goed, ik moet maar eens stoppen met dit lange bericht. Nu weten jullie een beetje hoe t er hier in Mzuzu Central aan toe gaat.
Ik moet 3 weken op elke afdeling doen, wel goed om alles mee te maken zo.

Ik laat jullie weten als t me eindelijk lukt om internet via m’n laptop te krijgen, dan kan ik wat meer mailen enzo. Wel heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes, emails en smsjes.

Liefs Marieke