Keizersnedes, te grote vagina's en clinicians

Bo bo!!

Dat is een begroeting die ik jonge mensen vaak tegen elkaar hoor zeggen. Weet niet precies wat t betekent, maar zal wel zoiets zijn hoi hoi…

Even een tijdje stil geweest van mijn kant, maar nu weer even een update.

Voor diegenen die t nog niet wisten: ik ben zelfs een ruime week in NL geweest! Dit was ivm de begrafenis van de oma van Mark en ik vond t toch wel belangrijk om daar bij te zijn. Wat een vreemde gewaarwording was t om opeens thuis te zijn. Binnen een paar dagen sta je dan opeens op NL bodem (zonder er echt naartoe te hebben geleefd) en zit je in een luxe auto (die je start met een knop ipv de choke zoals bij mijn auto hier in Malawi) en glijd je over de prachtige snelwegen van NL zonder geiten en honden op de weg. Toen ik t bordje zag met “Pas op, slecht wegdek” lag ik helemaal in een deuk. We gleden er nog steeds met 120 km/uur overheen ipv vol op de rem te moeten om een pothole van 1,5 m diep te ontwijken zonder een waarschuwing van tevoren. Even een flinke cultuurschok…

Het was een intense week met een mooie dienst voor de oma van Mark. Ik wens de familie van Mark nogmaals heel veel sterkte. Maar ook fijne dagen samen met Mark gehad. Het voelde erg goed om weer even samen te zijn en samen leuke dingen te doen. Een vol programma, we zijn echt van hot naar her gerend (musical, mijn oma in Friesland bezocht, Koninginnedag, flink geshopt, naar de kapper, terrasjes gepakt, naar een feestje, bijna elke dag uit eten en wezen stappen), maar het was intens genieten. Erg moeilijk om dan weer afscheid te nemen.

Maar inmiddels ben ik hier in Ntcheu weer lekker aan de slag. Ik krijg meer en meer respect van de clinicians en inmiddels leid ik de morning report. Wel lastig, want regelmatig doet een medical assistant die dienst heeft gehad een waardeloze overdracht van een patient en dan is t moeilijk om niet op een gegeven moment heel boos te worden of wanhopig de moed op te geven omdat ze t misschien wel nooit leren. Maar ik mag gelukkig heel streng zijn heb ik gemerkt, dat is echt de enige manier om ze dingen te leren.

Meteen nadat ik terugkwam uit NL was het een grote chaos in t ziekenhuis: 2 dagen ervoor was er een training aangekondigd met een lijst van alle clinicians die daarheen mochten (mochten, want iedereen wil doorgraag, want ze krijgen er zo’n 60 euro voor bovenop hun normale salaris). Dus op maandag bleek er maar 1 clinical officer en maar een paar medical assistants te zijn voor het hele ziekenhuis. De ene helft was op de training en de andere helft??? Dat wist en weet niemand. Samen met Ashtin en 2 Nederlandse co-assistenten die nu meelopen in Ntcheu hebben we wanhopig geprobeerd alle patienten in leven te houden. Op zich wel een mooie ervaring, je leert t ziekenhuis gelijk wel heel goed kennen. En ook wel bijzonder je te realiseren dat je er op de OK opeens echt helemaal alleen voor staat. Maar alles is goed gegaan.

Samen met de nieuwe vrouwelijke DHO even wat veranderingen ingevoerd: nu moet elke clinician ’s ochtends een aanwezigheidsregister invullen, want het aantal aanwezige clinicians was echt heel erg laag. Elke keer als ik vroeg “waar is die en die dan?” kreeg ik als antwoord “he is around…”. Ja, maar iedereen hoort toch op de overdracht te zijn??? Daar werd anders over gedacht. Dan maar met straf dreigen als ze niet aanwezig zijn. Als ze te vaak zonder geldige reden afwezig zijn wordt nu hun salaris ingehouden. Oef… daar zijn ze niet blij mee. Maar t werkt nu in ieder geval geweldig: mensen die ik nog nooit op de overdracht gezien heb zijn er en ze doen goed mee aan de discussies over patiënten casus die ik presenteer. Want dat stimuleer ik ook, dat iedereen interessante gevallen en met name overleden patiënten presenteert zodat we erover kunnen discussiëren en kunnen leren.

Ook is er nu een middagoverdracht om ervoor te zorgen dat er geen gat valt tussen de mensen die overdag werken en om 4 u vertrekken en mensen van de nachtdienst die pas om 6u aan komen zetten.
Vorige week ving ik een 12 jarig jongetje op op onze “1e hulp” en er moesten dringend foto’s gemaakt worden van zijn rug, omdat hij mogelijk een gebroken wervel kon hebben. Ik had m vastgebonden op een plank om te voorkomen dat hij kon bewegen en zo te voorkomen dat hij een dwarslesie zou oplopen. Ik liep om 20 voor 5 naar de “röntgenafdeling”: gesloten. Ik heb de enige röntgenlaborant die we hebben (en die dus altijd dienst heeft) gebeld, maar hij nam niet op. Vervolgens een ziekenhuisauto gestuurd om hem op te halen, maar hij deed de deur niet open. Toen maar om half 6 de “First-on-call” gebeld die er al had moeten zijn: nam ook niet op. Toen de “Second-on-call” gebeld, maar doordat hij zo’n slecht bereik had kon hij mij niet verstaan. Ik had een afspraak die avond en om half 7 heb ik t maar opgegeven. Uitgelegd aan de familie dat de jongen niet los mocht van dat bord tot er foto’s gemaakt waren. Uiteindelijk zijn die de volgende dag gemaakt…

Van zulke dingen word je dus echt nogal moedeloos. Maar ik denk dat we met de nieuwe aanpak weer een stuk verbeterd hebben. T Klinkt nu misschien alsof alle clinicians lui zijn, maar dat is echt niet zo. Ze werken hard voor een heel karig salaris en ze worden eigenlijk nooit beloond voor hun harde werken. Dan is t ook heel moeilijk om gemotiveerd te blijven. Eén clinical officer in t bijzonder werkt zich helemaal uit de naad. Gaat op z’n vrije dag nog naar het ziekenhuis om zijn patiënten te zien, gaat voor de overdracht even bij de speciale gevallen langs en vangt eigenlijk alle diensten op als de betreffende personen weer eens niet aanwezig zijn. En hij weet ook nog eens superveel. Maar laatst hoorde ik m opeens zeggen dat hij ook wat gedemotiveerd raakt .Kan ik me voorstellen. Maar daar moeten we natuurlijk wat aan doen. Ik wil dus een clinician-of-the-month award gaan invoeren gebaseerd op verschillende criteria. Hier staat dan een geldbeloning tegenover. Een positieve benadering op z’n tijd is ook heel belangrijk.

Verder ben ik inmiddels goeie maatjes met de 2 hoofdverloskundigen. Ze weten dat ik bij alle moeilijke gevallen betrokken wil worden en dat doen ze dan ook netjes. We bediscussiëren samen de patiënten en nemen dan samen een besluit. Regelmatig hebben we echt lastige gevallen, dat je echt denkt, jeetje, wat moeten we hier nou mee doen, maar samen komen we er wel uit (en ze verwachten van mij de eindbeslissing). Maar ik moet nog een heleboel verbeteren. De verloskundigen weigeren bijvoorbeeld oxytocine (weeenwater om weeën te versterken) te gebruiken. Altijd hebben ze een excuus waarom het in dit geval niet goed is. En gister werd er op de OK een zwangere binnengerold (ik stond al op de OK) met de boodschap dat zij waarschijnlijk een uterusruptuur had en of ik na de patient te hebben beoordeeld een keizersnede wilde doen. Ik zag vrij snel dat dit absoluut geen uterusruptuur kon zijn, aangezien de patient er glimlachend bij lag en geen greintje pijn had en de foetale hartslag op de afdeling nog prima was. De anesthesie clinical officer was t helemaal met mij eens, maar hij vond dat we toch maar een kijkje in de buik moesten nemen, dan konden we de verloskundige ons gelijk bewijzen. Ook zei hij dat de patient de keizersnee geeist had, dus dat we t maar moesten doen. Dat ging mij natuurlijk te ver. Sinds wanneer bepalen patiënten dat er een keizersnee moet gebeuren? En gaan we iemand een keizersnee met alle risico’s van dien aandoen terwijl de indicatie helemaal niet klopt?? Ik weigerde. Vervolgens zag ik die verloskundige weer op de OK en ben de discussie met haar aangegaan. Ze was t wel met mij eens dat een uterusruptuur niet waarschijnlijk was. Maar dan zou de indicatie een langdurige ontsluitingsfase zijn. Daar had ze weer gelijk in na grondige bestudering van t partogram, dus gingen we toch maar door. Maar met wat minder haast. Toen we de baarmoeder openden bleek er alleen allemaal bloed en stolsels uit te komen. De placenta bleek deels losgelaten te hebben en t kindje was al overleden!! Ik ben er flink van geschrokken moet ik zeggen. Die diagnose hadden we helemaal gemist! Maar ze had ook geen vaginaal bloedverlies getoond, geen pijn gehad en de foetale hartslag was goed op de afdeling. Maar ja, daar zat inmiddels wel ruim een uur tussen. Met enige schroom ben ik die verloskundige weer onder ogen gekomen (ik had de keizersnee toch wel onder enig protest gedaan en nu bleek die operatie eigenlijk al eerder gedaan te moeten zijn). Ze zag aan mij dat ik erdoor geschrokken was en verzekerde mij dat we het niet hadden kunnen weten. We hadden goed gehandeld. Wel fijn dat ze t niet tegen mij gebruikte. Langzamerhand vormen we een team.
En toen ik zei dat ik een aantal presentaties wilde geven over verloskundige onderwerpen zei diezelfde hoofdverloskundige dat ze t samen wilde doen met mij. Dat zijn wel positieve punten.

Ik geniet nog steeds dagelijks van t afwisselende werk. T Ene moment doe je een keizersnee en blijkt t kindje al overleden, de volgende keer doe je een keizersnee ivm een stuitligging (op een echo vastgesteld), blijk je opeens 2 kindertjes uit de buik te halen (hoe dat gemist kan zijn op de echo blijft een raadsel, maar alles kan hier in Malawi). Vandaag heb ik een vagina wat nauwer gemaakt. De vrouw was 4 jaar geleden tijdens de bevalling flink uitgescheurd en t litteken was kort daarna weer open gegaan. Haar man (natuurlijk, wie anders) klaagde dat de vagina wel erg wijd was. Na inspectie bleek het inderdaad om een slecht geheelde totaalruptuur te gaan en dat heb ik op de OK netjes hersteld. Natuurlijk wel met allerlei foute opmerkingen van de mannelijke clinical officers dat we dit eigenlijk voor alle vrouwen zouden moeten doen nadat ze kinderen hebben gekregen… Oohh.. ik kon ze wel schieten! Dat heb ik ook heel duidelijk gemaakt natuurlijk. Mannen blijven mannen, waar dan ook ter wereld.
Verder doe ik ook nog steeds liesbreuken en abcesdrainages. Ik geef onderwijs en zit clincians achter de broek. En ’s avonds draai ik als een gek presentaties in elkaar. Ik verveel me dus geen moment.

Inmiddels zijn de medische spulletjes vanuit NL bestemd voor het ziekenhuis aangekomen op het vliegveld in Lilongwe. Vanmiddag dus naar Lilongwe gereden (met t management van het ziekenhuis meegereden: ze hebben morgen een vergadering) en morgen naar t vliegveld. Waarschijnlijk kan ik de spullen niet zomaar door de douane heen krijgen, dus moeten er nog wat brieven geschreven worden. Maar eerst maar eens informeren hoe en wat.

Alles gaat dus zo z’n gangetje. Ik mis Mark en iedereen en alles in NL verschrikkelijk, maar ik geniet van m’n werk hier.

Ben erg benieuwd hoe t met iedereen gaat verder. Blijf mailen! En ik antwoord eigenlijk altijd wel.

Veel liefs, Marieke