Laatste 6 weken in Malawi

Ja, ik weet het, ik heb al veeeeel te lang niet meer van me laten horen. Maar er is ook zoveel gebeurd. En nu kan ik opeens al zeggen dat ik over minder dan 6 weekjes voet op Nederlandse bodem zet. Jaja, jullie lezen het goed! Mijn placement hier in Malawi zit er bijna op. Donderdag 9 december om 5.30u ‘s ochtends (wat een tijd…) kom ik aan op Schiphol. Voor diegenen die altijd om 4 uur al wakker zijn en ook geen afspraken hebben die ochtend: jullie zijn van harte uitgenodigd om met mij gezellig een kopje koffie / thee en ontbijtje te nuttigen op Schiphol (oef, wat zal ik daar zielig in mijn eentje zitten denk ik…).

Aan de ene kant kijk ik er natuurlijk heel erg naar uit om iedereen weer te zien, om Mark weer in mijn armen te kunnen sluiten (nou ja, mijn grote lieve beer, daar krijg ik mijn kleine armpjes natuurlijk nooit omheen gesloten) en om weer de Nederlandse cultuur te kunnen snuiven. Aan de andere kant dringt het ook tot me door dat de droom waar ik jarenlang naar toe heb geleefd als tropenarts in opleiding en de lange voorbereiding, dat die nu helemaal werkelijkheid is geworden en dat ik deze periode aan het afronden en afsluiten ben. Best eng. Maar het is goed zo. Ik heb echt alles eruit gehaald wat ik eruit wilde halen. Op medisch gebied heb ik nog veel meer gedaan dan ik ooit had durven dromen, ik heb prachtige verhalen voor de rest van mijn leven, maar ik heb ook mooie dingen gedaan voor het ziekenhuis. Blijvende dingen, waar ze echt iets aan hebben. Als ik zo terugkijk heb ik meer bereikt in mijn placement dan ik ooit had verwacht. Natuurlijk zal ik daar later een keer meer over vertellen.

Goed, dan maar even een overzichtje over wat ik tot nu toe allemaal heb gedaan. Ik haat dit soort opsommingen, maar mensen vragen mij waar ik zo druk mee bezig ben geweest.

Voor ik verder ga wil ik eerst even melden dat de temperatuur hier echt enorm is opgelopen. Ongeveer binnen 2 dagen is het van lekker aangenaam koel met ’s nachts onder een dun dekbedje slapen omgeslagen naar enorm heet, slapen onder een laken is al teveel en t liefst doe ik nog de fan aan. Op de waarbenjij.nu site zie ik dat t soms zo’n 36 graden is. Oef… Gelukkig is het hele droge warmte. Maar 2x per dag douchen is geen overbodige luxe. En dan hebben we nog geluk dat we eigenlijk altijd water hebben terwijl de rest van Ntcheu de helft van de tijd is afgesloten van water door de enorme droogte. Een paar huizen verderop van ons huis woont een MP (member of Parliament) en die mag natuurlijk niet zonder water zitten. Wat een geluk!!
Ik lig nu dus op de bank met wel een lange pyjamabroek tegen de muggen, maar ik zit al regelmatig te bedenken of ik de fan niet even moet gaan halen. T koelt niet echt af hier in huis.

Goed, dan nu wat ik allemaal heb gedaan..

Thobola
Om te beginnen natuurlijk het schooltje. Het was een hele bijzondere ervaring om mee te maken hoe zo’n project in Malawi verloopt. We hebben in totaal 4 verschillende tekeningen, 5 contractors (aannemers) en 6 verschillende bouwstijlen versleten en heel wat grijze haren erbij gekregen. Man, wat is zoiets lastig. En echt, het gaat zelfs zover dat als je denkt een geschikte contractor te hebben gevonden die redelijk Engels spreekt en verstand van zaken lijkt te hebben, dat je dan via via via hoort (roddelen kunnen ze in dit land als de beste) dat die man niet te vertrouwen is, dat hij ooit geld heeft verduisterd en ga zo maar door. Hierover met de contractor praten is uit den boze (ze praten hier alleen maar OVER iemand, communiceren MET iemand over problemen of zelfs roddels is not done). Dus pats-boem, alle energie die we gestoken hadden in die ene man bleek voor niets te zijn en kwam er alweer een nieuwe op de proppen.
Maar, eind goed, al goed, op dit moment hebben we een contractor waar nog niet over geroddeld is en die de handen uit de mouwen heeft gestoken. De fundering is klaar, morgen ga ik kijken. Er wordt hard gewerkt om de school voor t regenseizoen af te krijgen. Ben benieuwd of hij deze belofte waar kan maken.

Mount Mulanje
Onze huisgenoot Patricia was ruim 2 maanden op vakantie naar de VS en Mirjam en ik hebben een leuke tijd gehad samen. We zijn echt goeie vriendinnen geworden. Ik heb haar overgehaald om samen met mij Mount Mulanje te beklimmen. Ik had t 5 jaar geleden al gedaan en ook nog een keer in mei. Het is pittig, maar wel heel mooi. Mirjam en ik zijn allebei van de types, we komen er wel, maar we doen t in ons eigen tempo. Dus dat hebben we lekker gedaan. We zijn ’s ochtends vroeg vertrokken met de minibus om aan de ene kant van de berg naar boven te kunnen gaan. Nou ja, toen we uit de minibus kwamen moesten we nog 5 km met de fietstaxi (grotendeels lopen, want t ging al aardig steil omhoog) voordat we aan de echte 7 uur durende wandeling konden beginnen.
Een pittige tocht, maar alleen maar gedurende een uur of 2 vrij steil, daarvoor en daarna viel t erg mee. We zijn naar zo’n 2700 m hoogte gegaan als ik t mij goed herinner. Daar overnacht in een CCAP hut, waar ik 5 jaar geleden ook was geweest. Ik stond zelfs nog in het gastenboek. Bang voor de kou, die ik mij van de vorige keer herinnerde ging ik gewapend met 3 dekens en een echte kruik slapen, maar de kou bleef gelukkig uit. We hebben nog wat leuke Nederlanders ontmoet in de hut, lekker gekletst die avond. Mirjam en ik hadden lekker eten meegenomen, compleet met verse salade, soep en ’s ochtends bruin brood met Hollandse leverpastei. Die andere Nederlanders zaten met lange tanden hun mueslirepen te eten, haha! Natuurlijk mochten ze mee-eten, zo erg zijn we ook weer niet.
De volgende dag rustig begonnen aan de afdaling aan de andere kant van de berg. Ook die viel dit keer reuze mee. Toen we dachten nog 2 uur te moeten lopen bleken we al beneden te zijn. En dat zonder de enorm knikkende knieen die ik de vorige keren echt wel had. Zo zie je maar, als je t in je eigen tempo doet is t nog veel ontspannender :).

Bezoekje Nederland
Ik ben zoals sommigen van jullie wel weten ook nog even voor een bliksembezoek in NL geweest. Ik was namelijk uitgenodigd voor het sollicitatiegesprek voor de huisartsopleiding! En ik had besloten om niet te lang na te denken over het dure ticket, maar om gewoon voor mijn toekomst te gaan. En zo was ik weer 9 daagjes in Nederland. Het gesprek ging super en inmiddels heb ik gehoord dat ik in maart mag beginnen met de opleiding. Het is het ticket dus helemaal waard geweest!!

Lake of Stars
Het jaarlijkse grootste muziekfestival van Zuidoost Afrika vond in het weekend van 15 oktober weer plaats en natuurlijk was ik erbij. Een jaar geleden toen we precies 2 weekjes in Malawi waren zijn we ook geweest en onze 1 jaar reunie moest natuurlijk gevierd worden. In een tentje vlakbij het festival terrein aan het meer, douchen kon alleen in een privé huis waarbij je door de slaapkamer moest, veel drinken, muziek en tussendoor een heerlijk verkoelende duik (en douche), want aan het meer is het klimaat altijd “hot en sticky”. Wat een leven!
Leuke Afrikaanse bands gezien en lekker gerelaxt. Maar t mooiste vond ik wel het optreden van de Engelse band “de Noisettes”. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit bewust van ze had gehoord (al bleek ik wel wat nummers te kennen), maar wow, wat was dat een gaaf optreden!! Je moet je voorstellen dat concerten hier in Malawi heel wat anders zijn dan bij ons. De muziek is meestal reggae-achtig of een beetje salsa / merengue of wat Mozambiquaans (spelling??). Lekker dansen zeker, maar het is niet echt uit je dak gaan.
En toen kamen de Noisettes. Binnen 5 minuten waren bijna alle Malawianen uit t publiek verdwenen, inclusief Dr Khan, de DMO uit Ntcheu die achter mij stond, maar deze muziek toch niet kon waarderen, haha! En wij zijn lekker los gegaan. Man, wat had ik dat soort muziek gemist. En wat een show!!

Opening Ntcheu District Hospital Library
Iets waar ik sinds het begin van mijn placement voor gestreden heb is eindelijk uitgevoerd!! Het ziekenhuis hier in Ntcheu heeft nu een mooie bibliotheek / studieruimte. Met behulp van een fonds van VSO heb ik dit waar kunnen maken. Vorige week vrijdag was de officiële opening. Maar hier wil ik eigenlijk later nog even een apart stukje over schrijven.

Afscheid Mirjam / groot feest in onze tuin
Afgelopen zaterdag gaf Mirjam een groots afscheidsfeest. We hadden de lokale DJ van Ntcheu geregeld die met nog 2 DJ’s kwam, een braai, heel veel eten en natuurlijk ‘wat’ (ahum) drank. De DJ’s hadden prachtige flyers en posters gemaakt voor t grote feest van “Mirjam en Dr. Marieke” en die ongeveer aan heel Ntcheu uitgedeeld. Uit een paar boxen waar Lake of Stars jaloers op was geweest kwam vanaf een uur of 4 s middags een mix van oude bekende, nieuwe en natuurlijk Afrikaanse en vooral Malawiaanse nummers. Zelfs de Venga Boys werden gedraaid. Zo’n 100 man is in de loop van de avond langs geweest en iedereen heeft wel even lekker staan dansen. Mijn VSO collega dokter Ashtin heeft een prachtige eigen Ntcheu versie gemaakt op het nummer New York van Alicia Keys. Compleet met gitaar en een zeer getalenteerd koor hebben we dit nummer ten gehore gebracht. Groot succes, we zijn al geboekt voor Lake of Stars volgend jaar.
Woensdag heb ik Mirjam met tranen in mijn ogen afgezet op t vliegveld. Snif, wat kan je enorm aan elkaar gehecht raken en wat was het altijd leuk en gezellig samen. Zij heeft dit jaar echt een stuk leuker en makkelijke gemaakt voor mij. Gelukkig sta ik over 6 weken zelf ook op t vliegveld en we zullen zeker afspreken.

Laatste 6 weken
Deze weken ga ik nog even heel hard aan t werk. Nou ja, na volgende week dan. Volgende week hebben we weer de National Conference, een meeting met alle VSO volunteers uit heel Malawi, natuurlijk… aan t Lake, waar anders.. En aansluitend nog een meeting met alle VSO dokters in Malawi. Ik ga daar een presentatie over de bieb doen.
Daarna dan nog even echt hard aan t werk, want ik wil wel alles afronden. Dat zal lastig worden, maar ik doe mijn best.

Volgende keer meer over mijn werk en wat ik heb bereikt en nog wil bereiken in deze laatste weken.

Liefs, Marieke