Kerst en oud en nieuw in Malawi

GELUKKIG NIEUW JAAR!!!! Aan iedereen de beste wensen, een goeie gezondheid en dat 2010 een topjaar mag worden. Nou, dat kan niet meer stuk :-).

Even een update over mijn vakantie. t Was erg vreemd, kerst en oud en nieuw hier in Malawi. Ook al was ik met allemaal leuke mensen, t voelde allemaal heel onwerkelijk. En ik heb Mark natuurlijk heel erg gemist. Maar goed, laat ik bij t begin beginnen.

De laatste dag op de kinderafdeling was niet echt de leukste. Veel zieke kindertjes. Op een gegeven moment kwam een clinical officer de emergency room binnengerend met een heel ziek meisje, ze hing helemaal slap in zijn armen. Een mooi meisje om te zien, 6 jaar bleek later, met een leuk spijkerrokje en een roze T-shirtje. Toen ze op de behandeltafel lag en ik me met nog 2 jonge kinderartsen over haar heen boog zag ik dat ze niet ademde. Ik begon dus druk om me heen te kijken waar de beademingsballonnen liggen. De 2 kinderartsen bleven echter heel rustig, voelden naar haar pols, luisterden naar haar hart en ik dacht alleen maar “we moeten haar beademen, NU!!” Dat is normaal gesproken ook de regel: eerst A van Airway, dan B van Breathing en daarna C van Circulatie. Als iemand niet ademt begin je meteen met de A. Dus ik werd nogal zenuwachtig dat die andere 2 in mijn ogen zo rustig bleven en “niks” deden. Tot een van de kinderartsen me toefluisterde dat als ze zonder ademhaling (en dan dus ook zonder hartslag) binnengebracht worden, dat je dan niet meer gaat reanimeren. In een Westers land is de kans dat ze na zo’n reanimatie weer “tot leven gebracht worden” al echt minimaal, hier in Malawi is die kans nul. En dan geef je een moeder alleen maar valse hoop. Dus doe je niks. Wat voelde ik me machteloos.
De moeder begon hard te huilen. Ze sprak een beetje Engels en vertelde dat haar dochtertje de dag ervoor van school thuis was gekomen met wat hoofdpijn. De ouders hadden meteen antimalaria tabletten bij de apotheek gehaald. De volgende dag was ze toch best ziek, dus waren ze naar het ziekenhuis gegaan. En zo troffen wij haar aan: overleden onderweg naar het ziekenhuis… Zeer waarschijnlijk ernstige malaria..
Ik kreeg tranen in m’n ogen toen ik die moeder zo hoorde. Dan doe je alles helemaal netjes en dan nog gaat je kind zomaar dood. En dat gebeurt hier in Malawi dus dagelijks. Meteen daarna werd een heel ziek baby’tje binnengebracht, dus moesten we weer aan de slag. Die heeft t overigens wel weer gered dankzij de behandeling. Gelukkig maar..

Dat weekend werd ik snotverkouden met koorts. Tsja, regelmatig hebben de zieke kindertjes mij ondergeniest of gehoest, dus het was ook te verwachten. Ik heb t weekend thuis doorgebracht met enorm veel rollen wc papier (zakdoekjes kosten hier 7 euro!!) en grey’s anatomy.

Maandag zijn we vertrokken naar Nkhata Bay aan Lake Malawi. Heerlijk ontspannen dagen gehad, daar. Helaas niet zo heel mooi weer: veel bewolking en van tijd tot tijd regen, maar ook zo af en toe wat zon. En wat is dat water lekker!! Heel warm en mooi helder blauw. We hebben een boottochtje naar een prachtig verlaten strandje gemaakt, van rotsen gedoken, gesnorkeld, fish eagles gevoerd, volleybal gespeeld en met lokale kindertjes gedanst en gezongen. Verder natuurlijk lekker gegeten en gelezen.

Er waren aardig wat VSO-ers daar aan het Lake, dus dat was erg gezellig.
Ook nog weer eens gedoken, was wel weer leuk. Veel mooie gekleurde visjes en mooie rotsen.

1e Kerstdag was het kei- en keihard aan het regenen tot een uur of 13. Dus zaten we noodgedwongen in ons hutje (moest wel door de stromende regen naar de wc via een glibberig pad). Maar ’s middags klaarde t op en toen hebben we van een heerlijke lunch (banana pancake) genoten en daarna was er nog een dansvoorstelling van een groep kinderen onder leiding van de chief van Nkhata Bay. ’s Avonds een uitgebreide barbecue.

2e Kerstdag (hier Boxing Day) moesten we helaas weer terug naar Lilongwe. De busreis was zwaar: 8 uur lang tussen heeeeel veel mensen (t gangpad stond bomvol) en hier en daar een kip. Regelmatig kreeg ik een elleboog in m’n gezicht. Dus kwamen we stront chagrijnig in Lilongwe aan. Daar meteen wat boodschappen gedaan met onze zware backpacks (oef, t leven valt niet mee zonder auto op zulke momenten..) en toen naar huis.

Afgelopen maandag naar Zambia vertrokken met een georganiseerde safari company, Kiboko. Was supergaaf! Ik was al eens in South Luangwa geweest en ik had uitgerekend dat dit inmiddels mijn 15e keer op safari was, maar toch blijft het geweldig. We overnachtten in hele mooie inlooptenten met echte bedden, muskietennetten en een lamp aan de Luangwa-rivier waar heel veel hippo’s in lagen te dobberen. Er zit geen hek om t park heen, dus de olifanten, herten, hippo’s, leeuwen en ga zo maar door kunnen zo over de camp site lopen. Helaas hebben wij alleen maar de brutale aapjes van dichtbij mogen meemaken op de camp site. Elke keer weer een uitdaging om te voorkomen dat ze iets (vooral eten) jatten. Ze weten precies waar ze moeten zijn. Bij t ontbijt ’s ochtends zitten ze eerst in een boom toe te kijken. Dan rennen ze opeens de ontbijttafel op, waar 15 mensen zitten te ontbijten en al rennend grijpen ze een complete pannenkoek van je bord. Af en toe probeerde iemand uit te halen of de pannenkoek te redden, maar meestal eindigde die persoon dan op de grond en de aap alsnog met de pannenkoek in de boom. Af en toe hilarische momenten dus :-).

We hebben 2 ochtend- en 2 avond-/nachtsafari’s gemaakt. En veel mooie beesten gezien: heeeeeeeel veel olifanten, leeuwen, hyena’s, hippo’s, leopards, giraffen, buffels, zebra’s, impala’s, bush bucks, water bucks, mooie vogels, hagedissen, en ga zo maar door. De achtervolging met onze jeep (door de zeer ervaren gids) van een leopard vond ik nog t mooist. De leopard had net een puku gevangen en rende door de bosjes met de puku in z’n bek. Wij er achteraan in de jeep. En toen bleek er nog een leopard te zitten. Helaas geen goeie foto’s daarvan kunnen nemen, door de hoge snelheid, maar t was wel echt heel gaaf. Van de andere beesten heb ik natuurlijk wel mooie foto’s kunnen nemen, ik zal er een paar op de site zetten.

Helaas tijdens de safari een buikgriep opgelopen, maar ik wilde de safari niet missen, dus zat ik al kotsend in de jeep. Tsja, je moet er wat voor over hebben :-). Inmiddels weer helemaal opgeknapt overigens.

31 December teruggereisd na maar 4 uurtjes slaap (kreeg een flinke hoestbui ’s nachts en kon toen niet meer slapen..) en geprobeerd wakker te blijven tot 12 uur ‘s avonds. We waren met aardig wat Engelse VSO-ers en die stonden erop dat we naar een club gingen om 11 uur. Nou vind ik dat persoonlijk meer iets voor na 12 uur, maar ja… culturele verschillen. Er was maar 1 andere Nederlander, dus we waren in de minderheid. Stonden we daar met ons vuurwerk voor de ingang van de disco, tsja… dat mocht niet mee. Dus hebben we dat maar de volgende dag afgestoken (nou ja, ik m’n sterretjes dan..).
Flink gedanst, om 12 uur even afgeteld en gelukkig nieuw jaar gewenst en toen weer doorgedanst. Tsja, dat voelt toch niet als een echte oud en nieuw. Maar dat hoort er wel een beetje bij als je ervoor kiest om in Malawi te gaan zitten.. toch?

Maandag begin ik op de interne afdeling voor m’n orientatie hier in Lilongwe. Ben benieuwd, ben niet echt een interne dokter. Maar het is wel een belangrijk vak, met name voor de infectieziekten hier, zoals HIV, tuberculose, malaria en allerlei andere enge parasieten die in je longen, lever, darmen of huid kunnen kruipen en je t leven goed zuur kunnen maken.

Nou, dit was weer mijn veel te lange update. Nogmaals een happy new year en tot horens/mails!!

Liefs Marieke