Vakantie met Mark

Jaja, daar ben ik dan eindelijk weer na een lange pauze. Maar ik had jullie gewaarschuwd ;-).

M’n vakantie met Mark was echt geweldig! De laatste paar dagen voor zijn komst waren mijn huisgenootjes, Trish en Mirjam, continu plagend aan het vragen “hoeveel uur nog?” en ik moet eerlijk bekennen dat ik meestal t antwoord ook meteen wist :-).

Op t vliegveld zat ik met m’n kopje thee constant naar de lucht te staren in de hoop dat Kenya Airways onverwacht een half uur vroeger zou aankomen. Maar geheel op tijd landde t vliegtuig op vrijdag 19 februari om half 10 ’s ochtends. In t smalle gangetje waar de passagiers na t checken van de bagage door de douane (al wist Mark hier natuurlijk weer onderuit te komen) aankomen, stond ik ongeduldig te wachten. En opeens.. jaa!! Daar was hij. Heerlijk om hem te kunnen vastpakken.

Daarna in onze gehuurde auto gestapt en ik moest natuurlijk indruk maken op Mark door de parkeerwachter en de politie bij de road blocks in mijn beste Chichewa te woord te staan. Later kwam hij erachter dat t elke keer dezelfde begroeting is, haha, maar in t begin was ie onder de indruk. En ook t links rijden ging me wel soepel af. Bedenk wel dat dit de 1e keer was dat ik zelf reed in Malawi!

1 Nachtje Lilongwe, waar gewoon niet veel te beleven valt, maar waar ik door Mark op een heerlijk diner getrakteerd ben met lekker wijn. Normaal kan ik wijn in een restaurant niet betalen, dus t was extra genieten! Wel gelijk flink aangeschoten..

De volgende ochtend nog even naar de kapper geweest en toen door naar Ntcheu. Op zondag waren we uitgenodigd om met een leuke Malawiaanse vrouw, Naomi, naar de CCAP-kerk te gaan, een andere dan de vorige keer. Was erg bijzonder. We moesten natuurlijk ook naar voren komen om ons voor te stellen door de microfoon…
Daarna zijn we met Naomi meegegaan naar een klein dorpje, Tobola village, in de buurt van Ntcheu. Hier heeft Naomi een project opgezet in de vorm van een weeshuis, volledig gerund door vrijwilligers uit t dorpje (deels alleenstaande vrouwen, maar ook andere enthousiastelingen) die de kinderen lesgeven, aankleden, eten geven, enz. Er is zelfs een schooltje (lees: houten hut met boomstammetjes als bank). Je kan je voorstellen dat zo’n weeshuis geld nodig heeft om eten, kleding en zeep te kopen. Lesmateriaal beginnen ze niet eens aan. Naomi doneert regelmatig dit soort spullen. Mirjam en ik vonden dit een mooi project om ons eens in te verdiepen. Dus werden wij uitgenodigd om te komen kijken. Na de kerk werden wij met een flinke pick up naar t dorpje gebracht. Al ver voor t dorpje stonden de kindertjes ons zingend op te wachten en sprongen ze snel in de pick up. Ze hadden allemaal liedjes gemaakt om Naomi te eren.

Aangekomen in t dorpje (eigenlijk stond daar alleen de houten hut annex school en een smerige waterput) werden we uitgebreid verwelkomd. Zelfs de chief van t dorp was uitgerukt om ons welkom te heten. We kregen uitgebreide demonstraties van de kindertjes over hun Engelse woordkennis: “This is a leafie, this is not a flower!” Hier moet ik nog even bij vertellen dat Malawinen overal een “ie” achter plakken, vandaar dat een leaf in een leafie verandert.. De kindertjes mochten zich allemaal in t Engels aan ons voorstellen en vertellen waar ze vandaan kwamen. Opvallend genoeg waren ze allemaal 5 jaar oud..

Waarschijnlijk was Mark de eerste blanke man die ooit t dorp heeft aangedaan en de chief was dan ook zeer vereerd met zijn komst. En dus werd Mark mede-chief van t dorp en kreeg hij de lokale chief-naam: Chief Aphiri van Tobola village. En werd er nog even nadrukkelijk bij vermeld: voortaan moest ik als zijn vrouw, als ik iets aan hem wilde vragen, op mijn knieën gaan en erger nog: ik moest t ter plekke demonstreren!! Ook ik kreeg een naam als vrouw van de chief: Anaphiri. Jullie begrijpen dat ik het zwaar heb gehad de rest van de vakantie: Chief Aphiri bleef zijn vrouw eraan herinneren wat in de toekomst mijn plaats was…

Vervolgens hebben wij nog wat zeep en meel achtergelaten en zijn we weer naar Naomi haar huis gegaan voor een echte Malawiaanse lunch met nsima, bonen, kip en koolsla. Mark, correctie: chief Aphiri was gelijk volledig ingeburgerd.
Ik ga natuurlijk niet onze hele vakantie dag voor dag beschrijven, gewoon even een overzicht. Het was regenseizoen en dat hebben we geweten. Vooral elke keer als Mark in Ntcheu was begon het gelijk kei- en keihard te hozen, tot we weer vertrokken. Volgens mij heeft de chief gelijk nog wat meer krachten overgedragen gekregen.. Maar meestal hadden we erg veel geluk en als we gepland hadden om te gaan wandelen of aan t meer was t droog en kwam t zonnetje tevoorschijn.
We hebben een mooie reis gemaakt, waarbij we gewandeld hebben in bossen, op bergvlaktes en door een echt Malawiaans wildpark, gevaren over een rivier met hippo’s, Livingstonia mission bezocht en Bilharzia opgelopen in t meer. Nou ja, dat laatste hopen we natuurlijk niet echt, maar we hebben wel een prachtige tijd gehad op verschillende plekken aan t meer.

Aan t eind van onze trip had ik nog een romantische verrassing voor Mark: we zijn 2 nachten naar een onbewoond eiland in t meer gegaan, waar je overnacht in hele mooie hutten met prachtig uitzicht. We hebben er sunset cruises gedaan, gesnorkeld, gekayakt (hoe schrijf je dat??), gewandeld, monitor lizards gespot, gelezen, lekker gegeten, gezwommen en heerlijk gerelaxed. De 2e dag waren we de enige gasten en kregen we een heel romantisch candle lit dinner op een prachtige plek. Echt genieten.

Toen zat de vakantie erop en moest ik met pijn in m’n hart afscheid nemen van de Chief. Onverwacht heeft Mark nog een nachtje in Nairobi moeten doorbrengen, maar uiteindelijk is hij veilig thuisgekomen.
Chief, ik heb genoten! Tot in augustus!

’s Avonds heeft Mirjam me goed opgevangen met lekker eten en een biertje. De volgende dag vertrokken we alweer naar t meer voor een grote bijeenkomst voor alle VSO volunteers in Malawi. Een weekend vol zwemmen, zonnen en ook veel leuke interessante praatjes en natuurlijk lekker bijkletsen.

En toen was t weer tijd voor werk. Afgelopen week een training gegeven aan een groepje ziekenhuismedewerkers (clinical officers en nurses) over ATLS, opvang van trauma-patienten (natuurlijk niet de officiele cursus, maar wel alle principes). Was erg leuk om te doen. Gistermiddag konden we t gelijk in de praktijd toepassen, aangezien er een zwaar auto-ongeluk was geweest. 2 Mensen waren er slecht aan toe en 1 werd in kritieke toestand binnengebracht. Samen met de anaesthesie clinical officer hebben we netjes het ATLS protocol (A,B,C enz) afgewerkt voor zover dat mogelijk is met de beperkte voorzieningen in het ziekenhuis. De man had een sterk verminderd bewustzijn, was heel onrustig en had ongeveer alle botten gebroken in zijn gezicht en schedel. Ook zijn heup was lelijk gebroken. En tot overmaat van ramp bleken we ook nog eens geen bloed voor hem op voorraad te hebben. Niemand in t ziekenhuis was O negatief, dus dat hield op. We hebben ons rot gewerkt om hem te stabiliseren zodat we hem naar Lilongwe konden vervoeren voor verdere behandeling, maar helaas… na zelfs nog een reanimatiepoging compleet met hartmassage (de zuster wist niet hoe dat moest, dus heb ik haar handen gepakt en t haar laten zien..) en intubatiepogingen die niet lukten doordat er teveel bloed was heb ik moeten besluiten dat deze man niet meer te redden was. Best moeilijk dat ik opeens degene ben die dit soort beslissingen moet nemen. Maar ik weet dat we echt alles hebben geprobeerd en dat we deze strijd nooit hadden kunnen winnen. “Very sorry, rest in peace” zoals de verpleging hier zegt.

Morgen naar een begrafenis, helaas is er in korte tijd een 2e VSO volunteer uit de Filippijnen overleden aan de gevolgen van een motorongeluk. Moet zeggen dat ik echt van geluk mag spreken als ik zonder kleerscheuren uit Malawi terugkeer. T Verkeer hier is echt verschrikkelijk! Maar ik zal heel voorzichtig zijn.

Zondag naar Lilongwe om onze auto op te halen, jaja, we zijn echt de trotse bezitters! Al moet ik zeggen dat we ook wel wat bang geworden zijn om hier de weg op te gaan. Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat een auto vele malen veiliger is dan een (mini)bus..

En volgende week ga ik een training volgen in Lilongwe over ART: antiretroviral therapy, oftewel de behandeling van HIV. Ben benieuwd.

Ik heb veel mailtjes gekregen van iedereen, heel leuk en hartstikke bedankt. Ik lees ze met plezier. Ik zal proberen er zoveel te beantwoorden, maar sorry als t niet lukt. T Weekend is al behoorlijk vol…

Veel liefs,

Anaphiri