Marieke en Mark

Lieve allemaal,
Echt net terug uit Malawi. Vanochtend geland op schiphol, vlot en met alle bagage op de trein naar Rotterdam gestapt en thuis in Kralingen alles in zeer goede orde aangetroffen. Wel moesten alle electrische klokken worden aangepast want een stroomstoring had tijdens de vakantie ook de Sichemstraat getroffen. Ik kan terugkijken op een werkelijk waar fantastische vakantie. Bij deze dus meteen het verslag.
Op 12 augustus stapte ik rond 16 uur in de taxi op weg naar het station. Een lastige tijd, want ik zat die dag vooral te wachten. En zoals het hoort met een raar gevoel in mijn maag. Ik weet dat het goed zit tussen Marieke en mij, maar aan zenuwen ontkom ik niet. De vlucht naar Malwi ging redelijk volgens schema. De meeste tijd zat nog in het wachten op mijn koffers op de luchthaven van Lilongwe. Oh wat wilde ik graag door die deur, waarvan ik inmiddels wist dat Marieke daar direct achter stond. Heerlijk weerzien en eindelijk weer een echte knuffel. Diezelfde dag nog met Marieke, haar huisgenote Mirjam, haar zus Mirjam en diens vriend Gerard naar Ntcheu vertrokken. Lang leve het studentenhuis, met zo was mij beloofd nu een warme douche. Wel natuurlijk een douche met Afrikaans kuren: soms gewoon geen zin. Die avond onder het genot van “Greens” verhalen zitten uitwisselen.
Als sub-chief van het dorpje Thobala was ik op zaterdag ontboden bij de grote chief van het gebied. Aangekleed met traditonele accesoires en met cadeaus op zak gingen wij op pad. Erg bijzonder om dat mee te maken. De nieuwsgierigheid was wederzijds, ook de chief wilde wel horen, wat ik of eigenlijk de dames aan het uitvoeren was in Thobola. Het verhaal sprak hem duidelijk aan, want niet veel later is hij zelf de voortgang van het stenenbakken voor de bouw van de school gaan bekijken. Mogelijk wordt nu een betere en vooral vlakkere plek aangewezen voor de school. Ik vind het echt gaaf wat Mirjam en Marieke daar hebben opgezet. Ik voel het dan ook echt misplaatst dat de mannen, eerst ik en nu ook Gerard, zonder inspanning met de eer gaan strijken.
Een belangrijk deel van onze vakantie was ingeruimd voor een 9 daagse rondreis naar Zamiba: 4 dagen South Luwange gecombineerd met 5 dagen Victoria Falls. Deze vertrok op maandag vanuit Lilongwe en op zondag zijn we staand in de bus dus weer die kant opgetogen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om op zondagavond nog lekker met wijn te dineren bij Mamma Mia’s. Op maandag weer vroeg op. Met een groep van 19 man verdeeld over 3 landrovers op weg voor het eerste deel. Helaas waren 9 van de 19 spanjaarden, met dezeer vervelende eigenschap om telkens over voetbal te beginnen. Verder waren er nog 2 italianen, een Amerikaans en nog vier Britten. South Luwanga is een wildpark in Zambia relatief vlak bij Malawi. In 2 echte dagen safari veel dieren, vogels en zons-onder en opgangen kunnen bekijken. We zouden nu zelfs op basis van de sterren het zuiden moeten kunnen bepalen. Bij safari’s zeggen foto’s echter meer dan dan verhalen. In SL is de big five aanwezig met uitzonder van de neushoorn. De overige vier ook echt gezien, zij het met veel moeite maar een deel van een leeuw.
Waar de rest van de groep op de vierde dag terugreed naar Lilongwe gingen zes dapper toeristen door naar de Victoria Falls. 4 spanjaarden en wij. Uiteindelijk bleken het hele leuke mensen te zijn waarmee we veel gelachen hebben. De VF liggen helemaal aan de andere kant van Zambia. Dag 4 en 5 stonden dus helemaal in het teken van de heenreis. Zeker omdat we op de tweede dag nog auto pech kregen ook en we na 4 uur dus maar een paar kilometer hadden afgelegd. Op dag 5 kwamen we diep in het donker aan op de campsite bij Livingstonia. De twee volle dagen bij de VF hebben we goed gebruikt. Na eindelijk eens een keer niet om 5u opgestaan te zijn kregen we eerst een videopresentatie van de mogelijkheden, om maar aan te geven hoe toeristisch het is. Uiteindelijk hebben we eerst op eigen gelegenheid het park met uitzicht op de watervallen bezocht om daar spontaan te besluiten onder lokale begeleiding, zijwaarts schuivelend, door de rivier over stenen en smalle dammetjes, een wandeling te maken over de top van de watervallen. Enorm pijnlijk op blote voeten maar het uitzicht was de moeite waard, zo blijkt ook uit de foto’s. Wel moesten we ons terug haasten om op tijd te zijn voor de helicoptervlucht. Heel bijzonder, maar in 15 minuten sta je flink wat dollars lichters wel weer met beide benen op de grond. Veel bijzonderder vond ik het raften op de tweede dag. Marieke had zich zowaar over laten halen en ik had mij stoeder voorgedaan dan ik in werkelijkheid was. Mij stonden de verdrinkingsverhalen van mijn broer nog in geheugen gegrift. Wat ze er niet bijvertellen is dat je voor het raften eerst nog een zware afdaling moet maken te voet. Bekaf en badend in het zweet kwam ik bij de Zambezi aan. Onze gids had een ochthumeur maar verstond zijn vak wel als de beste. Wat was het gaaf! En we hebben een foto-cd en een dvd om er nog vaak aan terug te denken. De angst stond bij de eerste versnelling nog in mijn ogen te lezen, daarna begon het echte genieten. Vooral ook de versnellingen die je zwemmend doorkon waren bijzonder. Na zoveel inspaning was het tijd om te relaxen en dat kan ook goed op de Zambezi in de vorm van een sunsetcruise, ook wel boosecruise genoemd. Op een soort rondvaartboot onder het genot van gratis drank 1,5 naar beesten op de oever gestaard en van de zonsondergang genoten. Met de spanjaarden ook na afloop nog gezellig doorgepraat aan de bar. De cocktail hadden de tongen goed losgemaakt. Dag 8 en 9 waren voor de terugreis. Wat een afstand. Wat was het fijn om op de avond van de 9e dag weer eens een echt stuk vlees te eten en in een echte bed te slapen. De rondreis was namelijk met eenpansgerechten, slapend in tenten en het tweede gedeelte zelfs in kleine tenten op matjes. En koud dat het er ’s nachts geweest is, zelfs ik had het soms koud en dat gebeurt niet heel snel.
De terugreis naar Ntcheu verliep redelijk soepel met de bus, dit keer konden we namelijk wel gewoon zitten. Die avond, woensdagavond, meteen maar gekookt voor Mirjam en Marieke. Lamskoteletten met spaghetti en blauwe kaassaus. We hadden namelijk in LLW lekker vlees gekocht en laten invriezen, ook voor de bbq de volgende dag ;-) In Ntcheu lekker uitgeslapen, de markt bezocht en ook nog even in het ziekenhuis wezen kijken.
Op vrijdag naar Cape MacClear vertrokken. Daar is Marieke stamgast in een lodge van ee n leuk stel, hij Zuid-Afrikaan en zij Nederlandse. Die zaterdag heb ik uitgeroepen tot verjaardag van Marieke, omdat we op 6 november helaas niet samen zijn. Ik ben redelijk trots over hoe het heeft uitgepakt: cadeautje bij het wakker worden (oorbellen), rustig ontbijten, boottocht en snorkelen, kayakken naar de sundowners, lekker eten en ondertussen was de slaapkamer versierd met door mij uit Nederland meegenomen hartjesbalonnen en lokale verjaardsagstaart. Heerlijk flim gekeken met een glas wijn erbij. Die zondag heel rustig opgestaan, nog van het mooie weer genoten en in de middag weer teruggereden naar Ntcheu. Die maandag was eigenlijk mijn laatste volle dag weer in Malawi. Blijft lastig. Het naderende afscheid drukt toch zwaar. Toch voelt het nu ok, de volgende keer is alweer binnen vier maanden en dan waarschijlijk definitief. Een mooi vooruitzicht. De dag zelf nog wat regeldingen gedaan, nog meegegaan naar een bouwbespreking voor het schooltje, tevergeefs geprobeerd online in te checken en nog met een aantal wat gegeten en gedronken. Mijn filmkeuze voor de laatste avond was bijzonder: Dear John. Als je de film kent zul je het begrijpen.
Op dinsdag naar het vliegveld gereden en daar afscheid genomen. Daar zijn natuurlijk geen echte woorden om dat te beschrijven. De terugreis zelf was goed maar onrustig. Ik zit dit verslag dus dan ook halfslapend te typen. Geloof dus maar dat dit maar een deel is van het verhaal, het andere deel volgt als we elkaar weer in persoon zien. Bij voorkeur onder het genot van een heerlijk glas wijn of voor Marieke Amaroula
Liefs, Mark